زمان انتشار: آوریل 02, 2019
آیا بین مغز افراد دست و دلباز و افراد خودخواه تفاوتی وجود دارد؟
محققین کانادایی سالها برای یافتن پاسخ این سوال تلاش کردهاند تا مناطق خاصی از مغز را که ممکن است مسئول بخشندگی باشند شناسایی کنند.
در راستای این هدف، این تیم تحقیقاتی آزمایشی را طراحی کردند. در این آزمایش از شرکتکنندگان خواسته شد تا پس از تماشای یک ویدیوی کوتاه با موضوع خیریه، حداکثر مبلغ 50 یورو را به یکی از موسسات خیریه منتخب خود اهدا کنند و باقیمانده مبلغ را برای خود نگه دارند. شرکتکنندگان در طول تماشای ویدیو و انجام کار خیریه تحت MRI مغزی قرار گرفتند و عملکرد مناطق مختلف مغز آن ها بررسی شد. در انتهای این آزمایش، تمام شرکتکنندگان پرسشنامهای را برای ارزیابی میزان توانایی همدردی خود با دیگران پر کردند.
با تکیه بر یافتههای MRI مغزی، مناطق فعال مغز در حین انجام فعالیتهای خیریه مشخص شد. در واقع دو منطقه مشخصِ مغزی حین بخشیدن به دیگران در مقابل بخشیدن به خود افراد فعالتر میباشد. بخش اول در عمق کورتکس مغزی قرار دارد و مسئول تفسیر احساسات و خاطرات میباشد. بخش دوم رابط بین دو لوب گیجگاهی و آهیانهای است که در تمرکز و شناخت اجتماعی نقش دارد. فعالیت بیشتر این دو منطقه سبب احساس همدردی بیشتری با افراد و درنتیجه بخشندگی بیشتر میشود.
البته احساس همدردی در خون همه ما جریان دارد. اکسیتوسین، هورمونی که به پیوند مادر به نوزاد خود کمک میکند، سبب افزایش حس بخشندگی میشود. ما انسانها موجوداتی اجتماعی هستیم که بواسطه جهشی که هزاران سال قبل در ما اتفاق افتاده است گیرندههای اکسی توسینمان افزایش پیدا کرده و در نتیجه سبب افزایش حساسیت ما به ارتباطات اجتماعی شده است. با انجام فعالیتهای داوطلبانه و خیریه و ترشح اکسی توسین، حس همدردی در انسانها افزایش مییابد، حسی که نقش مهمی در بقای انسانها در طول زمان داشته است. در نتیجه میتوان گفت انجام کارهای خیریه برای مغز، سلامتی و روح و روان انسانها مفید است.