برخی از آنتیبیوتیکهای رایج میتوانند آسیب عصبی و ریسک نوروپاتی محیطی را افزایش دهند.
اخبار NewsNEUROSCIENCE
واژههای کلیدی در این مطلب:
1. نوروپاتی محیطی (peripheral neuropathy): اعصابی که پیامهای عصبی را از قسمتهای مختلف بدن میرسانند ممکن است دچار آسیب شوند. برای مثال در بیماری دیابت این اتفاق رخ میدهد و علایمی همچون حس ناخوشایند،درد و یا کرختی در اندامهایی مانند پا ایجاد میشود.
2. آنتیبیوتیکهای فلوروکینولون (fluoroquinolone antibiotics): آنتیبیوتیکهای فلوروکینولون؛ مانند لووفلوکساسین و سیپروفلوکساسین، خطر ابتلا به نوروپاتی محیطی را 47٪ افزایش میدهند. با این حال، خطر قابل توجهی برای ایجاد نوروپاتی در ارتباط با استفاده از آموکسی سیلین وجود ندارد.
مطالعهای توسط دانشگاه داندی نشان داده است که یک کلاس معمولی آنتیبیوتیکها ممکن است خطر ابتلاء به آسیب عصبی جدی و بالقوه دائمی را تقریبا 50٪ افزایش دهد. نوروپاتی محیطی به عنوان یک عارضه بالقوه آنتیبیوتیک فلوروکینولون شناخته شده است، اما معلوم نیست این ارتباط چقدر قوی است و چگونه میتواند تحت تاثیر طول درمان، یا سن و جنس باشد.
محققان به رهبری دکتر دانیل مورالس، از دانشکده پزشکی دانشگاه داندی، نتایج یک یا چند نسخه از آنتیبیوتیکهای فلوروکینولون یا آموکسی سیلین-کلوولانات را در در یک پایگاه دادهای متشکل از 1.3 میلیون بزرگسال بدون تشخیص نوروپاتی محیطی در ابتدای درمان مورد بررسی قرار دادند.
آنها دریافتند که استفاده فعلی از آنتیبیوتیکهای فلوروکینولون سیستمی به میزان 47 درصد باعث افزایش خطر نوروپاتی محیطی میشود. این موضوع خود باعث درمان اضافی 2.4 مورد از هر 10،000 بیمار در سال میشود. احتمال اینکه فردی با مصرف آموکسی سیلین-کلووولانات نوروپاتی محیطی را تجربه کند، چندان زیاد نبود. خطر برای مردان بالاتر بود و با سن و با طول درمان فلوروکینولون افزایش یافت. نوروپاتی محیطی بیشتر احتمال دارد تا شش ماه پس از تجویز فلوروکینولون تشخیص داده شود. گفته میشود که مردان مسنتر، گروهی که به احتمال زیاد پس از مصرف یک دوره 28 روزه فلوروکینولون، چنین شرایطی را تجربه خواهند کرد، 1 در 34 هزار نفر خواهند بود. به گفته دکتر مورالس، در حالی که تشخیص خطر قطعی نوروپاتی محیطی هنوز ضعیف باقی میماند، یافتهها باید به عنوان یکی از عوارض جانبی بالقوه مختلف قبل از تجویز آنتیبیوتیک ها در نظر گرفته شوند. او میگوید: «ایمنی آنتیبیوتیکهای فلوروکینولون توجه زیادی را به خود جلب کرده است که ممکن است در بعضی افراد باعث ایجاد عوارض جانبی درازمدت شود. یکی از این عوارض نوروپاتی محیطی است؛ وضعیتی که در آن اعصاب، خصوصا آنان که بر اندام تحتانی تاثیر میگذارد، می توانند تحت تاثیر قرار گرفته و منجر به بیحسی، درد و یا مشکلاتی در تعادل شود».
فلوروکینولونها آنتیبیوتیکهای موثری هستند، اما متخصصان مراقبتهای بهداشتی باید در نظر داشته باشند که نوروپاتی محیطی ممکن است به ندرت پس از درمان با فلوروکینولون رخ دهد. نظارت بر آنتیبیوتیکها بسیار مهم است تا اطمینان حاصل شود که این داروهای ارزشمند به طور مناسب مورد استفاده قرار میگیرند. «ما مشاهده کردیم که درمان با فلوروکینولونها میتواند حدود 50٪ خطر ابتلا به نوروپاتی محیطی را افزایش دهد و این خطر ممکن است تا 6 ماه پس از درمان ادامه یابد. مشاهده این نکته جالب بود که نتایج با توجه به طول درمان آنتیبیوتیکی متنوع است. یافتههای ما نشان میدهد که خطر برای همه یکسان نیست». هنگامی که کارشناسان بهداشتی گمان میبرند که یک دارو واکنش نامطلوبی را ایجاد میکند، تشویق میشوند که این موارد را به ادارههای نظارتی پزشکی گزارش دهند. گزارشهای موردی قبلی نوروپاتی محیطی را به عنوان یک عارضه بالقوه درمان با آنتیبیوتیکهای فلوروکینولون شناسایی کرده است. با این حال، مطالعات بعدیِ تأییدکننده یا ردکننده این ریسک با محدودیتهایی مواجه بودهاند، به ویژه مطالعاتی که به منظور ارزیابی ریسک و بررسی اینکه چگونه این ریسک ممکن است در بین افراد مختلف متفاوت باشد، انجام شده بودند. تحقیقات دکتر مورالس در آخرین نسخه مجله JAMA Neurology منتشر شده است.
منبع: University of Dundee
به منظور کسب اطلاعات بیشر، اینجا را کلیک کنید.