به بهانه درگذشت استیون هاوکینگ که مبتلا به بیماری ALS بود…
نشانگان اولیهی ALS میتواند در افراد مختلف کاملاً متفاوت باشد. مثلاً ممکن است فردی هنگام در دست گرفتن یک مداد یا بلند کردن یک فنجان قهوه مشکل داشته باشد، در حالی که دیگری ممکن است در حین سخن گفتن تغییری را در اندازه صدای خود تجربه نماید. ALS معمولا یک بیماری است که با یک شروع تدریجی همراه است.
سرعت پیشرفت ALS میتواند از شخصی به دیگری کاملاً متفاوت باشد. اگر چه میانگین زمان زنده ماندن فرد مبتلا به ALS سه تا پنج سال است، اما بسیاری از افراد 5 الی 10 سال، یا بیشتر از آن زندگی میکنند. نشانگان این بیماری ممکن است در عضلات کنترل کنندهی گفتار و بلع یا در دست ها، بازوها، ساق ها یا پاها شروع شوند. همهی افراد مبتلا به ALS همان توالی ها یا الگوهای پیشرفت و یا نشانگان مشابهی را تجربه نمی کنند. با این حال، ضعف عضلانی پیشرونده و فلج و از کار افتادگی، در سطح جهانی تجربه شدهاند.
شروع تدریجی و معمولاً بدون درد، ضعف پیشرفتهی عضلانی، از جمله شایع ترین نشانگان اولیه در ALS هستند. سایر نشانگان زودرس این بیماری متفاوت هستند اما میتوانند شامل زمین خوردن ناگهانی، رها شدن اشیاء از دست، خستگی غیرطبیعی بازوها و/یا پاها، لکنت زبان، گرفتگی عضلات و مفاصل، و/یا دوره های غیر قابل کنترل خنده یا گریه باشند.
هنگامی که عضلات تنفسی تحت تأثیر قرار میگیرند، در نهایت، افراد مبتلا به این بیماری نیاز به حمایت دائمی تهویه برای کمک به تنفس خواهند داشت.
از آنجا که ALS فقط نورون های حرکتی را هدف قرار میدهد، حواس بینایی، لامسه، شنوایی، بویایی و چشایی را تحت تأثیر قرار نمیدهد. در بسیاری از افراد، عضلات چشم و مثانه به طور کلی تحت تأثیر قرار نمیگیرند.