معمولاً تصور میشود که تستوسترون، هورمونی کاملاً مردانه است و به شدت با خشونت مرتبط است. شواهد زیادی در اطراف ما وجود دارند: وزنه برداران که از استروئیدهای آنابولیک استفاده میکنند، “خشم سرخورده” را تجربه میکنند، و اخته کردن (حذف منبع تستوسترون) حیوانات در طول قرنها، بخشی از سرنوشت بسیاری از حیوانات اهلی برای رام کردن آنها بوده است.
اما ماهیت این رابطه چیست؟ آیا اگر به یک مرد عادی یک جرعه تستوسترون بدهید، او به یک هالک (نوعی کشتی سنگین وزن) باور نکردنی تبدیل خواهد شد؟ و آیا مردان خشن نسبت به همتایان آرامتر خود، سطوح بالاتری از تستوسترون دارند؟
فرانک مک آندرو، استاد روانشناسی کالج ناکس در Galesburg، Ill میگوید: “[از لحاظ تاریخی] محققان انتظار داشتند افزایش سطح تستوسترون به ناچار منجر به پرخاشگری بیشتر شود، ولی این ایده، آنگونه که انتظار میرفت، تحقق نیافت. در واقع، آخرین تحقیقات در مورد تستوسترون و پرخاشگری نشان میدهد که تنها ارتباط ضعیفی بین این دو وجود دارد. و تا زمانی که پرخاشگری صرفاً به عنوان یک خشونت فیزیکی ساده تعریف شود، نمیتوان به یک ارتباط منطقی بین این دو دست یافت.”
ملوین کانر، انسانشناس در دانشگاه اموری و نویسندهی (The Tangled Wing) میگوید: ” آنچه روانشناسان و روانپزشکان میگویند این است که تستوسترون تأثیر مهمی بر پرخاشگری دارد، این شبیه فشار دادن یک دکمه، یا کلیک کردن نیست که مثلاً تستوسترون را تزریق کنید و پرخاشگری را ایجاد نمایید.”
آزمایشات کاستراسیون نشان میدهند که تستوسترون برای خشونت لازم است، اما تحقیقات دیگری نشان دادهاند که تستوسترون به تنهایی کافی نیست. به این ترتیب، تستوسترون نه یک مجرم و بلکه بیشتر یک شریک جرم است – و حتی، گاهی اوقات خیلی از صحنهی جرم دور است.
به عنوان مثال: صرف نظر از جنسیت آنان، زندانیان پرخاشگر، نسبت به همتایان کمتر خشن خود، دارای سطوح بالاتری از تستوسترون بودند. با این حال دانشمندان بر این باورند که این خشونت صرفاً یکی از پیامدهای اهداف بیولوژیکی و تمایلات سلطهجویانه است.
رابرت جوزف از دانشگاه تگزاس در آستین میگوید: ” در رابطه با تستوسترون بالا، رفتارهای ضد اجتماعی، بیشتر تبعیت از یک شیوهی رفتاری است که سلطهی فرد را در گروه حفظ میکند. به عبارت دیگر، اگر محققان سایر گروههای دیگر را نیز مطالعه کنند، مثلاً ثروتمندان و مشاهیر را، ممکن است کشف کنند که تستوسترون به خشونت منجر نمیشود، بلکه به این منجر میشود که چه کسی بزرگترین ماشین را میراند یا بهترین چمن را دارد.
یکی از روانشناسان، جیمز دبز از دانشگاه ایالتی گرجستان در آتلانتا، یک شیوهی مطالعاتی را پیشنهاد نمود که در آن میتوان نقش تستوسترون را در سبک های زندگی متفاوت مورد بررسی قرار داد. او در کتاب “قهرمانان، اسطورهها و عاشقان”، نوشته است که ورزشکاران، بازیگران، کارگران یقه آبی و کارکنان، نسبت به کارفرمایان، روشنفکران و مدیران دارای سطوح بالاتری از تستوسترون هستند.
آنچه دابس به آن اشاره نکرده است، این است که آیا این همبستگی، علت و یا معلول محیطی بوده است که این مردان در آن زندگی کردهاند. به عبارت دیگر، آیا مردان دارای سطوح بالای تستوسترون استعداد بیشتری برای تبدیل شدن به جنایتکاران خشن دارند، یا اینکه نه، این نفس جنایتکار بودن است که سطح تستوسترون مرد را بالا میبرد؟
واقعاً هیچکس جواب این سوال را به درستی نمیداند، اما شواهد رو به رشد زیادی نشان میدهند که تستوسترون به همان اندازه می تواند نتیجهی خشونت باشد که علت آن است. در واقع، هم برنده شدن در یک بازی ورزشی و هم کیش و مات کردن حریف در شطرنج، میتواند سطح تستوسترون را افزایش دهد. (و برعکس، باختن در یک بازی ورزشی، چاق شدن و … سطح تستوسترون را کاهش میدهند).
پیتر گری از دانشگاه نوادا، لاس وگاس میگوید: “این یک رابطه علت و معلولی، دو طرفه است”. تحقیق خود او نشان میدهد که ازدواج و پدر شدن سطح تستوسترون را پایین میآورد. شواهد موجود در انسانها نشان میدهد که، همانند حیوانات، تستوسترون در رقابت بین مردان نقش دارد.” تغییرات در سطوح تستوسترون در پاسخ به چالشها میتواند فراتر از آن چیزی باشد که ما انتظار داریم.
مک اندرو توضیح میدهد: “آنچه که اکنون میتوانیم بگوییم این است که تستوسترون برای آمادهسازی بدن جهت پاسخگویی به رقابت و/یا چالشی که فرد با آن مواجه است، تولید میشود. هر محرک یا رویدادی که یکی از این موارد را تحریک کند، می تواند باعث افزایش سطح تستوسترون شود.”
این منطقی است که در کوتاه مدت، تستوسترون باعث میشود که هم مرد و هم زن بزرگتر، قویتر و پر انرژیتر شوند، که همهی اینها برای برنده شدن در عرصهی رقابت فیزیکی و حتی ذهنی مفید خواهند بود. تستوسترون همچنین مسئولیت میل جنسی در هر دو جنس را بر عهده دارد.
مسلماً، این همبستگی ضعیف میان تستوسترون و خشونت سبب میشود که در مورد نژاد بشر خوشبین باشیم: در حالی تولید تستوسترون و سایر هورمونهای لازم برای رقابت در حیوانات تحت تأثیر مستقیم نوسانات فصلی است، انسانها راههای دیگری برای برآوردن نیازهای رقابتی پنهان خود پیدا کردهاند.
برای کسب اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.