حافظه کوتاه مدت می تواند انعطاف پذیرتر از آنچه پیشتر تصور می شد، باشد. حافظه کوتاه مدت، همانطور که قبلاً تصور می شد، محدودیت های ثابتی ندارد بلکه خود را با وظایفی که در حال انجام آنها است، سازگار می کند. شما می توانید این جمله را از ابتدا تا انتها بخوانید بدون اینکه ذهنتان از معنی جمله پرت شود که این به لطف حافظه کوتاه مدت صورت می گیرد. این سیستم به صورت موقت اطلاعات مربوط به هر کاری که شما در حال حاضر در حال انجام آن هستید را ذخیره می کند. با این حال، هر چه میزان مواردی که سعی می کنید همزمان در حافظه کوتاه مدت خود نگهدارید بیشتر باشد، کیفیت نتایج یادآوری آنها ضعیف تر خواهد بود.
مدتها است که استدلال شده است دلیل این پدیده که به آن مجموعه اثر اندازه می گویند این است که مغز مقدار مشخصی از منابع عصبی خود را به حافظه کوتاه مدت اختصاص می دهد. اما این نظریه تلاش می کند تا نتایج آزمایش های خاصی را توضیح دهد ولی نمی تواند توضیح دهد چرا مغز منابع بیشتری را هر زمان که موارد زیادی به حافظه سپرده می شود برای یادآوری های بعدی، به خدمت نمی گیرد. برخلاف قلب شما که زمان افزایش فعالیت فیزیکی شما ضربان خود را افزایش می دهد.
ایده Van den Berg و Ma مبنی بر ثابت بودن منابع حافظه کوتاه مدت شکست خورده است. در عوض، آنها پیشنهاد می کنند که تخصیص منابع برای حافظه کوتاه مدت انعطاف پذیر است و طبق دو هدف متضاد به طور متعادل هدایت می شود. این دو هدف عبارتند از: به حداکثر رساندن عملکرد حافظه، اما با استفاده از منابع کم عصبی ای که در صورت لزوم مورد استفاده قرار می گیرند. به نظر می رسد حافظه کاری انعطاف پذیر تر از گذشته است. مقدار منابعی که مغز به حافظه کاری اختصاص می دهد، ثابت نیست اما می تواند منجر به برقراری تعادل بین هزینه کردن منابع در برابر عملکرد شناختی شود. اگر این تأیید شود، ممکن است حافظه کوتاه مدت را با پاداش دادن به آن یا با افزایش اهمیت دادن به چیزی که می خواهیم به یادآوریم، افزایش داد.